Ιστορία

Κατ'αρχάς η λέξη ζέα ή ζεια ή ζειά είναι όντως αρχαία και αφορά κάποιο από τα αρχαιότερα δημητριακά, που όντως καλλιεργούσαν και στην αρχαία Ελλάδα. Η πόλη της Αθήνας ονομαζόταν και Ζείδωρος (αυτός που δωρίζει ζωή) γιατί τα εδάφη της χάριζαν στους κατοίκους το ντόπιο δημητριακό. Ακόμα, η μαρίνα της Ζέας στον Πειραιά ονομάστηκε έτσι επειδή από εκεί γινόταν η διακίνηση της ζέας προς τα άλλα λιμάνια.

Ομως, από την αρχαιότητα υπήρξε και μεγάλο μπέρδεμα με το ποια ειναι η ζέα. Από το 2ο αιώνα μ.Χ., παρατηρείται σύγχυση γύρω από την ταυτότητά της, καθώς διάφοροι συγγραφείς από την αρχαιότητα προσπάθησαν να την «ταυτοποιήσουν»: με το Μονόκοκκο σιτάρι (Triticum monococcum ssp. monococcum), το δίκοκκο σιτάρι (T. turgidum ssp. dicoccum), το σιτάρι σπέλτα ή όλυρα (T. aestivum ποικ. spelta), το κριθάρι (Hordeum vulgare), τη βρίζα ή σίκαλη (Secale cereale), ή το σόργο (Sorghum ποικ.). ακόμα και με το... καλαμπόκι, αφού η ελληνική λέξη ζέα περιέχεται στην επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου (Zea mais) και μια βασική πρωτείνη του καλαμποκιού λέγεται Zein. Και στη νεότερη ελληνική βιβλιογραφία η ζεια συνεχίζει να αποτελεί άλυτο μυστήριο για τους επιστήμονες.

Με βάση όσα διαβάσαμε, η αρχαία ζέα θα μπορούσε να είναι η όλυρα (triticum spelta), η τίφη, το μονόκοκκο σιτάρι, το δίκοκκο σιτάρι, το κριθάρι, η βρίζα (σίκαλη), το σόργο ή και κάτι άλλο. Πάντως σήμερα, αυτό που αποκαλούν αλεύρι ζέας οι περισσότεροι στην Ελλάδα σήμερα είναι απλώς αλεύρι από το δίκοκκο σιτάρι.